Witraże znane i wykonywane są od czasów starożytnych, ale rozpowszechniły się w Europie od czasów średniowiecznych. Tradycyjny witraż wykonany jest z kolorowych kawałków szkła wprawianych w ołowiane ramki, a całość zwykle osadzona jest w żelazne ramy.

W Europie pierwsze witraże pojawiły się ok X wieku, a w Polsce dopiero w XIV wieku. Najbardziej znane witraże w Polsce wykonywane były w pracowniach toruńskich. Największy witraż w Europie o powierzchni 212 m2 znajduje się w kościele w Rypinie.

Tradycyjne witraże zawierały jako barwniki szkła tlenki metali, a szkło miało naśladować kamienie szlachetne. Poszczególne elementy szklane wycinano za pomocą rozgrzanego metalowego pręta. Nowsze techniki stosowane od XVI wieku polegały na malowaniu szkła specjalnymi farbami utrwalanymi przez wypalanie co pozwalało uzyskać pełną paletę barw i precyzyjnych rysunków.

Na przełomie XIX i XX wieku amerykański artysta Louis Comfort Tiffany zastosował szkła opalizowane (barwa zmienia się w zależności od kąta obserwacji) i łączył je przy pomocy lutowania cyną folii miedzianej. Najbardziej znane są lampy wykonane tą techniką nazwane od nazwiska artysty lampami Tiffany.

Malarstwo olejne to wykonywanie obrazu farbami olejnymi nakładanymi na naprężone i zagruntowane wcześniej płótno, deskę lub inne tworzywo. Najczęściej używa się oleju lnianego i specjalnych pigmentów. W tej technice można swobodnie mieszać barwy, uzyskiwać efekt półprzezroczystości czy przenikania barw. W tej technice w przeciwieństwie do akwareli można wielokrotnie korygować i retuszować obraz zamalowując całe fragmenty. Malując farbami olejnymi można bez problemu uzyskać efekt matu lub połysku. Obrazy olejne są trwałe.

Istnieją dwie podstawowe techniki malarskie: klasyczna i alla prima.

Klasyczna rozwijana od XV wieku polega na nakładaniu na podobrazie (płótno, deska) kilku warstw podkładowych, w tym werniksu, a następnie kilku, kilkunastu warstw farb olejnych. Obrazy wykonywane tą techniką mają wyjątkowo bogatą kolorystykę i głębię kolorów.

Technika alla prima pojawiła się w XVIII wieku i polega na nakładaniu grubej warstwy farby modelowanej twardym pędzlem lub szpachelką. Czasami farby mieszane są bezpośrednio na obrazie.

Jednym z najbardziej znanych obrazów wykonanych techniką olejną jest Mona Lisa. W naszych salonach obrazy malowane farbami olejnymi stanowią zdecydowaną większość.

Akwarele to obrazy malowane na papierze farbami rozcieńczanymi wodą. Papier szybko wchłania wodę co powoduje, że farba nie pokrywa dokładnie papieru i jego faktura jest widoczna. Przy tej technice malarskiej duży wpływ na efekt końcowy obrazu ma kolor, struktura i grubość podkładu w postaci papieru.

Kolorystyka akwareli jest zwykle delikatna i pastelowa gdyż determinuje je podkład i ograniczona możliwość wydobycia mocnych barw. Obrazy w tej technice mają zwykle stonowane barwy, nie wymagają wyraźnego odwzorowania detali. Maluje się nią zwykle pejzaże, panoramy miast, delikatne portrety.

Malowanie akwarelami jest niezwykle trudne gdyż poprawki nie są łatwe o ile możliwe. Namalowane fragmenty można przerobić ale nie zamalować. W tej technice niemożliwe jest krycie farbami co jest możliwe w malarstwie olejnym. Cały obraz jest przeźroczysty, a kolory tworzy się poprzez ich mieszanie na palecie, a nie na obrazie.

Dobre akwarele są bardzo cenione z uwagi na wysoki kunszt artysty który ją wykonał.

Front falisty – kształt lica wielu mebli skrzyniowych (np. komody) mających falistą linię, zazwyczaj wypukłą pośrodku, a wklęsłą po bokach; profil charakterystyczny dla rokoka, rozpowszechniony w poł. XVIII w.

Front ryzalitowy – front mebla skrzyniowego z wysuniętą do przodu częścią środkową, zw. ryzalitem.

Patyna to stan zachowania danego obiektu, jego powierzchni wraz z całym brudem, kurzem, zniszczeniami poczynionymi przez czas, światło i użytkowanie oraz zużyciem poszczególnych części, szczególnie ruchomych, np. zawiasów, prowadnic, ślizgów, szuflad, uchwytów itp.

Patyna jest jednym z najważniejszych kryteriów rozpoznawania dawnych mebli, gdyż jest bardzo trudna do podrobienia, niestety często niszczona przez nieodpowiedzialnych konserwatorów.  Patyna to również cienka warstewka o niebieskozielonej barwie na powierzchni miedzi i jej stopów jako skutek działań atmosferycznych. Patyna może być wytworzona sztucznie na rzeźbach i przedmiotach artystycznych.

Postmodernizm zaznacza się w kulturze i sztuce od lat 70 XX wieku i charakteryzuje się brakiem zdefiniowanych pojęć i kryteriów, potrafi korzystać z awangardy 20-lecia międzywojennego, a jednocześnie być w opozycji do niej, korzysta z rozwiązań tradycyjnych; łączy formy klasyczne z nowoczesnymi (np. figury geometryczne); meble grupy Memphis cechujące się swobodą twórczą, brak podporządkowania formy, technologii wykonania czy materiału funkcji przedmiotu, żywe kolory, są przykładem właśnie tego stylu.