Witraże znane i wykonywane są od czasów starożytnych, ale rozpowszechniły się w Europie od czasów średniowiecznych. Tradycyjny witraż wykonany jest z kolorowych kawałków szkła wprawianych w ołowiane ramki, a całość zwykle osadzona jest w żelazne ramy.

W Europie pierwsze witraże pojawiły się ok X wieku, a w Polsce dopiero w XIV wieku. Najbardziej znane witraże w Polsce wykonywane były w pracowniach toruńskich. Największy witraż w Europie o powierzchni 212 m2 znajduje się w kościele w Rypinie.

Tradycyjne witraże zawierały jako barwniki szkła tlenki metali, a szkło miało naśladować kamienie szlachetne. Poszczególne elementy szklane wycinano za pomocą rozgrzanego metalowego pręta. Nowsze techniki stosowane od XVI wieku polegały na malowaniu szkła specjalnymi farbami utrwalanymi przez wypalanie co pozwalało uzyskać pełną paletę barw i precyzyjnych rysunków.

Na przełomie XIX i XX wieku amerykański artysta Louis Comfort Tiffany zastosował szkła opalizowane (barwa zmienia się w zależności od kąta obserwacji) i łączył je przy pomocy lutowania cyną folii miedzianej. Najbardziej znane są lampy wykonane tą techniką nazwane od nazwiska artysty lampami Tiffany.